Yazacak çok şey var; ancak doğru yer burası mı, bilmiyorum. Dışavurum enteresan şey, nereden vuracağını karıştırıyor insan. Hayatta hiçbir şeyin tat vermediği anlardan. Tatsız yani. Oldu olacak yeniden başlayalım.

Başlıyorum. Buraya yazmak kağıda yazmaktan kolay, ancak bir o kadar da 'basit' hissettiriyor. Mürekkebin tokluğu yok, ellerde lacivert leke yok. Kağıdı çeviriyorsun, arka sayfaya bulaşan harfler yok. Hoş, sayfa da yok.

Direniyorum, direniyorum. İnsan harflerin nizamından çabuk etkileniyor. Cümleler anlamları kovalıyor. Anlamlar hisleri kovalıyordu evvelden; şimdi susup kalıyor. Her şey anlamlı, ama anlam ne kazandırıyor? Ne geçiyor elimize onca mana teker teker dökülünce? Sonrası? Yazmaya değer mi? Bu soğukluğun sonrası olur mu? Sanırım olacak, çünkü hep oldu. Bazı şeyler karakter meselesiyse demek, kalıp duracak öyle, damarlarını donduracak.

İlk sarhoşluğum geldi bugün aklıma. Üç kişi: birer arkadaşım ve ben. Tanışmıyorlar. Yazlık bir mekanda, hava çok hoş. Deniz esintisini hatırlıyorum. Bol kahkaha ve oturduğumuz koltuklardan zamanla beraber aşağılara kayma... Eğlenceli olması gerek, hatırladıkça içime oldurtamadığım bir neşe doluyor. Ertesi günün stresi, dengesiz adımlar, hafızanın silinilebilirliğine şaşırmalar... 

Zaman zaman eski güzel hisleri zorluyor aklım böyle. Nasıl olduklarını anımsamak, bu algı döngüsünü yıkabilmek- tabii mümkünse şayet. Üzgünüm, insan ben de isterdim buraya optimist şeyler yazabilmek. Elimden gelen şu anlık bu ama zamanla adımlanır elbet. 

Ne ara büyüdük?

"Ben büyüyünce veteriner olacağım."
"Ben büyüyünce istediğim her şeyi yapacağım; özellikle de ailemin izin vermediklerini."
"Ben büyüyünce bir sürü köpek alacağım, bir sürü! Çiftliğim olacak, hepsini çok seveceğim!"
"Ben büyüyünce mühendis olacağım. Çokça param, güzel bir arkadaş çevrem olacak."
"Ben büyüyünce... Bir saniye, okulun bitmesine daha var değil mi? Heh, tamam."
"Ben büyüyünce... Bir bahçem olsun. Domates, biberimi toplayayım. Bir de fırçam olsun, bol bol resim yapayım."
"Ben büyüyünce... Ben büyüyünce 9-6 mı çalışacağım?"
"Ben büyüyünce ruhuma ne olacak? Hani eğlencektim? Eğleneceğim... Değil mi?"
"Ben büyüyünce hayallerimi ne zaman gerçekleştirebileceğim? NE? 30 yıl sonra mı?!"
"Ben büyüyünce- ya büyümesek olmuyor mu?"

Olmuyor.
Hayallerin vardı ya hani. Ne bileyim, vardır yani muhakkak hayallerin. Sahi, hatırında mı hayallerin?

Ben büyüdüm. Sanırım hayallerim küçük kaldı. Planlar aldı başını gitti. Başlananlar yarım, başlanamayanlar içimde kaldı. Ben, sen, o, biz, şu derken; bak, zaman darda kaldı.

Anne babana anne baba olayım dedin. Yoruldun.
Güzel bir evim, düzenli bir hayatım olsun dedin. Yetişemedin.
Sağlığım, bari o yerinde olsun dedin. Düşünemedin.
Bir hobim olsun, deşarj olayım dedin. Üşendin.

Sen, sendin bir zamanlar. Düşünceleri yeşeren, ümitleri olan. Dertleri ellerindeki kirmişçesine, bir sabun, bir suya bakıveren. "Birey"din hani sen.

Şimdi nesin?

Ben büyüdüm. Ama içim tam bir hayal kırıklığı. İyisiyle, kötüsüyle, yanlışıyla ve doğrusuyla; bir şeyler hep eksik kaldı.

Bir şeyleri yanlış yaptım.
Olduramadım ve onlara hasret kaldım.

Yakın zamanda bir arkadaşımı kaybettim. Hayır, ölmedi. Kayboldu. Tak, tak, puf!
O kadar konuşmak istediğim kişi o oldu ki, diyemedim birşey. Dinlediği şarkıları dinledim, belki hisseder dedim.

Yakın zamanda bir arkadaşımı kaybettim. Aslında o beni kaybetti. Hayır, ego değil. Bilemedin. Bazen  zaten bilmemen de gerekir. İyi, hoş da niye kaybettim? Hataları ile benimsenmemeli miydi ki zaten?

Sonra barışırım.

Yakın zamanda babaannemi kaybettim. Bu sefer ben onu kaybettim. O da kayboldu. Alo, nasıls- alo, ne! Kokusu da gidecek diye ödüm kopuyor. Hislerim düğüm düğüm. Birini salarsam öteki de koşacak, gidecekler. Ben sahi, ben miyim babaanne? Orada mısın? İyi misin?

Yakın zamanda anneannemi kaybettim. Her gün göğsümde. Hadi bir yudum su, hadi, anneanne! Koku gitmez sanırım, babaanneme söylemem lazım. Korkmasın kokusunu unutmamdan. Anneanne, babaanneme iyi bak, e mi?

Yakın zamanda, buradan çok da uzak olmayan bir yerlerde sanırım aklımı kaybediyorum. Hiçkimse bulamıyor, kimse de zaten aramıyor. Bana lazım mı, onu da bilmiyorum.

Kokular hislere karışıyor. Hisler aklıma. Aklım kaşınıyor. Aklım karışıyor.

Zor. Vedalara alışmışken insan, çekip gitmek daha kolay sanırsın ya, zor halbuki. Çokça veda, çokça yara, çokça cümleler alaturka yapıda. Donakalmışlar öyle, havada asılı belki. Söylendiği anda düşen, göğse saplanan, çıktı mı çıkacak mı bilinmeyen.

Umudun kapılarını kapadığın an gelen boşvermişlik hissi gibi, ağırdan geçiriyor hayat. Ama ah, bi' güzel geçiriyor.

Radikal kararlar listesi

1. Hayatından erkekleri çıkar. Uzun bir süre için. Ne zaman ki değeceğini düşünüyorsun, o zaman aç kendini.

2. Hayatından karbonhidratları çıkar.

3. Aklından kişiliği oturamamış depresif düşünceleri çıkar.

4. Sadece kendi işine bak.

5. Bir iş edin.

6. Alkolu azalt.

7. Sigarayı azalt.

8. Söylenmeyi azalt.

9. İçimi baydın, düşünmeyi azalt.

Bitti. Paramparça. Aa tut! Rüzgar esti dağıldı tüm parçalar. Bak biri yatağın altına kaçtı, biri de perdenin ucunda. Hah tamam, birisi de sehpa üzerinde, AY! hay allah, balkondan uçtu gitti bir parçası da işte, bir daha birleşmemek üzere.

+Günaydın arkadaşlar. -Saaal.

Her sabah uyanır uyanmaz kendimce bu diyaloğu oluşturup tekrar uyumaya çalışmalarım, annemin sabah beni damara bağlama amacıyla son ses açtığı Orhan Gencebay'lar, rüyamda annemi tayt ihracatına atılmış görmeler, rüyamda eski sevgilime gidip "seni çok özlemişim hıyar" deyip sarıldıktan sonra "ama yine aynı şeyler. en iyisi boşver" deyip çekip gitmeler, gelen komşular, giden komşular, "Okul açılsın mı artık, özledim"ler, sonra aslında sadece kampüsü özlediğimi hatırlamalar, falanlar filanlar.

Hepsini boşverelim de iş basit mizaha geldiğinde İşler Güçler sevmeyen insanları samimi bulmadığımı söylememiş olmam gerek. Buyrun söylüyorum. 1 izleyicim var an itibariyle, onun da alnından öpmek istiyorum. Teşekkür ederim!

Aa, bakın bu da benim neşeli şarkım.